عاشقانه های سعدی

عشق نامه سعدی – ۵۴

نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی
که به دوستان یک‌دل، سر دست برفشانی
نفسی بیا و بنشین، سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم، بر آب زندگانی

به خنده گفت که «سعدی» از این سخن بگریز
کجا روم که به زندان عشق دربندم

غزل۳۷۷

یک روز به اتفاق صحرا من و تو
از شهر برون شویم تنها من و تو

دانی که من و تو کی به هم خوش باشیم؟
آنوقت که کس نباشد الا من و تو

مده ای حکیم پندم که به کار درنبندم
که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم..

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست
در و دیوار گواهی بدهد کآری هست. . .

آن که برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت
به همه عالمش از من نتوانند خریــــد!

چه‌ فتنه‌ بود که‌ حسن‌ تو در جهان‌ انداخت‌ که‌ یکدم‌ از تو نظر برنمی‌توان‌ انداخت‌؟

“من در همه قولها فصیحـم”
“در وصف شمایل تو آخرس”

من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را
وین دلاویزی و دلبندی نباشد موی را

روی اگر پنهان کند سنگین دل سیمین بدن
مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را

ای موافق صورت و معنی که تا چشم منست
از تو زیباتر ندیدم روی و خوشتر خوی را

–

سعدیا گر بوسه بر دستش نمی‌یاری نهاد
چاره آن دانم که در پایش بمالی روی را

من خود آن بخت ندارم که به تو پیوندم
نه تو آن لطف نداری که به من بازآیی