نه طریق دوستانست و نه شرط مهربانی که به دوستان یک‌دل، سر دست برفشانی نفسی بیا و بنشین، سخنی بگو و بشنو که به تشنگی بمردم، بر آب زندگانی _غزل617

به خنده گفت که «سعدی» از این سخن بگریز کجا روم که به زندان عشق دربندم غزل377   (سیمین‌ساق » سعدی شیرازی » دیوان » غزلیات » غزل377)

یک روز به اتفاق صحرا من و تو از شهر برون شویم تنها من و تو دانی که من و تو کی به هم خوش باشیم؟ آنوقت که کس نباشد الا من و تو سیمین‌ساق » سعدی شیرازی » دیوان اشعار » رباعیات سعدی » رباعی شماره ۱۲۴

مده ای حکیم پندم که به کار درنبندم که ز خویشتن گزیرست و ز دوست ناگزیرم.. غزلیات394

گر بگویم که مرا با تو سر و کاری نیست در و دیوار گواهی بدهد کآری هست. . .   دیوان اشعار، غزل111

آن كه برگشت و جفا كرد و به هيچم بفروخت به همه عالمش از من نتوانند خريــــد!

چه‌ فتنه‌ بود كه‌ حسن‌ تو در جهان‌ انداخت‌ كه‌ يكدم‌ از تو نظر برنمي‌توان‌ انداخت‌؟

“من در همه قولها فصیحـم” “در وصف شمایل تو آخرس”

من بدین خوبی و زیبایی ندیدم روی را وین دلاویزی و دلبندی نباشد موی را روی اگر پنهان کند سنگین دل سیمین بدن مشک غمازست نتواند نهفتن بوی را ای موافق صورت و معنی که تا چشم منست از تو زیباتر ندیدم روی و خوشتر خوی را – سعدیا گر بوسه بر دستش نمی‌یاری نهاد […]

من خود آن بخت ندارم که به تو پیوندم نه تو آن لطف نداری که به من بازآیی