من اگر نظر حرامست، بسی گناه دارم چه کنم؟ نمی‌توانم که نظر نگاه دارم!

نه فراغتِ نشستن نه شکيبِ رخت بستن نه مقامِ ايستادن نه گريزگاه دارم

روزی گفتی شبی کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت دیدی که از آن روز چه شب‌ها بگذشت از گفته‌ی خود هیچ نیامد یادت؟

ای مرغ سحر عشف ز  پروانه بیاموز کان سوخته را جان شد و آواز نیامد _رساله در عقل و عشق

حیف است سخت گفتن با هر گس از آن لب   #   دشنام به من بده، که درودت بفرستم دیری است که سعدی به دل از عشق تو می گفت:   #   این بت نه عجب باشد اگر من بپرسم بند همه غم های جهان بر دل من بود   # دربند تو افتادم و از جمله بترسم […]