سعدی نامه

نه فراغتِ نشستن نه شکيبِ رخت بستن نه مقامِ ايستادن نه گريزگاه دارم

ای که قصد هلاک مــن داری صبر کن تا ببینمت نظـــری! نه حرامست در رُخ تو نظـــر که حرامست چشم بر دگری!

عجب از کسی در این شهر که پارسا بماند مگر او ندیده باشد رخ پارسافریبت تو برون خبر نداری که چه می‌رود ز عشقت به درآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت تو درخت خوب منظر همه میوه‌ای، ولیکن چه کنم به دست کوته؟ که نمی‌رسد به سیبت تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی […]

روزی گفتی شبی کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت دیدی که از آن روز چه شب‌ها بگذشت از گفته‌ی خود هیچ نیامد یادت؟

ای مرغ سحر عشف ز  پروانه بیاموز کان سوخته را جان شد و آواز نیامد _رساله در عقل و عشق