اِنی کاظمی | سعدی نامه

عشق نامه سعدی – ۶۶

ای کاش برفتادی برقع ز روی لیلی

تا مدعی نماندی مجنون مبتلا را

غزل7

کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق
تا دمی چند که مانده ست غنیمت شمرند

هر شبی با دلی و صد زاری
منم و آب چشم و بیداری
بنماندست آب در جگرم
بس که چشمم کند گهرباری

بسته‌ام از جهانیان بر دل تنگ من دری
تا نکنم به هیچ کس گوشه چشم خاطری
گر چه تو بهتری و من از همه خلق کمتری
شاید اگر نظر کند محتشمی به چاکری

باک مدار سعدیا گر به فدا رود سری
هر که به معظمی رسد ترک دهد محقری

حلاوتیست لب لعل آبدارش را
که در حدیث نیاید چو در حدیث آید

گفتم آهن دلی کنم چندی
ندهم دل به هیچ دلبندی

دوست مشمار آن که در نعمت زند
لاف یاری و برادر خواندگی
دوست آن دانم که گیرد دست دوست
در پریشان حالی و درماندگی

گلستان؛ باب اول

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند

که گر سعدی خاک شد او را چه غم ؟
که در زندگی خاک بوده ست هم

در این روش که تویی، گر به مرده برگذری
عجب نباشد اگر نعره آید از کفنش