عشق نامه سعدی | سعدی نامه

عشق نامه سعدی – ۶۸

ای مرغ سحر تو صبح برخاسته‌ای
ما خود همه شب نخفته‌ایم از غم دوست…

مده ای رفیق پندم که نظر بر او فکندم
تو میانِ ما، ندانی که چه می رود نهانی

_غزل۶۱۷

ای کاش برفتادی برقع ز روی لیلی

تا مدعی نماندی مجنون مبتلا را

غزل۷

تا دل به مهرت داده ام، در بحر فکر افتاده ام

چون در نماز استاده ام ،گویی به محرابم دری

گرت کسی بپرستد ملامتش نکنم من

تو هم در آینه بنگر که خویشتن بپرستی

بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

http://siminsagh.com/saadi/divan/ghazaliat/1268

تو پرده پیش گرفتی وز اشتیاق جمالت

ز پرده ها به در افتاد رازهای نهانی

به آتش تو نشستیم و دود شوق بر آمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته اند

من خود این پیدا همی گویم که پنهان گفته اند

دشمنی کردند با من لیکن از روی قیاس

دوستی باشد که دردم پیش درمان گفته اند

فکرت من کجا رسد در طلب وصال تو؟

این همه یاد میرود،‌وز تو هنوز غافلم

میگفتمت که جانی، دیگر دریغم آمد
گر جوهری به از جان،‌ممکن بود،‌تو آنی