عشق نامه سعدی | سعدی نامه

عشق نامه سعدی – ۴

من چرا دل به تو دادم که دلم می‌شکنی		یا چه کردم که نگه باز به من می‌نکنی
دل و جانم به تو مشغول و نظر در چپ و راست		تا ندانند ح ریفان که تو منظور منی
دیگران چون بروند از نظر از دل بروند		تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی
تو همایی و من خسته بیچاره گدای		پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی
بنده وارت به سلام آیم و خدمت بکنم		ور جوابم ندهی می‌رسدت کبر و منی
مرد راضیست که در پای تو افتد چون گوی		تا بدان ساعد سیمینش به چوگان بزنی
مست بی خویشتن از خمر ظلومست و جهول		مستی از عشق نکو باشد و بی خویشتنی
تو بدین نعت و صفت گر بخرامی در باغ		باغبان بیند و گوید که تو سرو چمنی
من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن		غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی
خوان درویش به شیرینی و چربی بخورند		سعدیا چرب زبانی کن و شیرین سخنی

به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس
که به هر حلقه موییت گرفتاری هست

غزلیات، شیخ اجل، سعدی

پیش کسی رو که طلبکار تست
ناز بر آن کن که خریدار تست

گلستان، ص۱۴۲

« به کمند سر زلفت نه من افتادم و بس

که به هر حلقه موییت گرفتاری هست»

غزلیات؛ سعدی

«گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی؟»

«شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن!
تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی»

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی		عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم		باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه		ما کجاییم در این بحر تفکر تو کجایی
آن نه خالست و زنخدان و سر زلف پریشان		که دل اهل نظر برد که سریست خدایی
پرده بردار که بیگانه خود این روی نبیند		تو بزرگی و در آیینه کوچک ننمایی
حلقه بر در نتوانم زدن از دست رقیبان		این توانم که بیایم به محلت به گدایی
عشق و درویشی و انگشت نمایی و ملامت		همه سهلست تحمل نکنم بار جدایی
روز صحرا و سماعست و لب جوی و تماشا		در همه شهر دلی نیست که دیگر بربایی
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم		چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن		تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی
سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد		که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی
خلق گویند برو دل به هوای دگری ده		نکنم خاصه در ایام اتابک دو هو