چنان در قید مهرت پای بندم که گویی آهوی سر در کمندم گهی بر درد بی درمان بگریم گهی بر حال بی سامان بخندم مرا هوشی نماند از عشق و گوشی که پند هوشمندان کار بندم مجال صبر تنگ آمد به یک بار حدیث عشق بر صحرا فکندم نه مجنونم که دل بردارم از دوست […]

میان باغ حرامست بی تو گردیــــــــــدن که خار با تو مرا به، که بی تو گل چیدن و گر به جام برم بی تو دست در مجلس حرام صرف بود بی تو باده نوشیـــــــدن!

من اگر نظر حرامست، بسی گناه دارم چه کنم؟ نمی‌توانم که نظر نگاه دارم!

نه فراغتِ نشستن نه شکيبِ رخت بستن نه مقامِ ايستادن نه گريزگاه دارم

ای که قصد هلاک مــن داری صبر کن تا ببینمت نظـــری! نه حرامست در رُخ تو نظـــر که حرامست چشم بر دگری!

عجب از کسی در این شهر که پارسا بماند مگر او ندیده باشد رخ پارسافریبت تو برون خبر نداری که چه می‌رود ز عشقت به درآی اگر نه آتش بزنیم در حجیبت تو درخت خوب منظر همه میوه‌ای، ولیکن چه کنم به دست کوته؟ که نمی‌رسد به سیبت تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی […]

روزی گفتی شبی کنم دلشادت وز بند غمان خود کنم آزادت دیدی که از آن روز چه شب‌ها بگذشت از گفته‌ی خود هیچ نیامد یادت؟